نقش رخسار بیدل شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
تو مپنــــدار که مهـــر توام از دل برود | یا خیــــال رخ ماهــــت ز مقــــــابل برود |
گفت پابست غمت ترک سر از روز نخست | کین نه بحریست کزان غرقه به ساحل برود |
در فـــراق رخ دلـــدار دمی اشـــک مبــار | اینقـــدر صبر کن ای دیده که محمــل برود |
چـــه زنی تیغ ستم بازوی خود ریحه مدار | اجل آید به ســـر آن لحظـــه که قاتل برود |
شســـتم از لوح دلـــم نقش دو عالـــم لیکن | نقش رخســـار تو نقشیست که مشکل برود |
میـــرود از بر و هر دم به قفــا مینــگرد | ســر و نشنیـــــده کسی کو متمـــایل برود |
نیســـت با نور رخـش بزم مرا حاجت شمع | مگــــر آن لحظــه که آن ماه ز محفل برود |
هـــرکه در سلســـلۀ زلف تو پابســـت آمد | تو مپنـــــدار که دیگر به سلاســــل برود |
نرگــس مست تو عقل از سر هشیاران برد | کس ندیـــدم که ترا بینــــد و غافــل برود |
بیدل این سیل که از دیدۀ گریان ریزی | ناقه مشکل که از این ورطه به منزل برود |
در ویکیپدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۶:۵۷ (UTC)