عطار (غزلیات)/ترسا بچهایم افکند از زهد به ترسایی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | عطار (غزلیات) (ترسا بچهایم افکند از زهد به ترسایی) از عطار |
' |
ترسا بچهایم افکند از زهد به ترسایی | اکنون من و زناری در دیر به تنهایی | |
دی زاهد دین بودم سجاده نشین بودم | ز ارباب یقین بودم سر دفتر دانایی | |
امروز دگر هستم دردی کشم و مستم | در بتکده بنشستم دین داده به ترسایی | |
نه محرم ایمانم نه کفر همی دانم | نه اینم و نه آنم تن داده به رسوایی | |
دوش از غم فکر و دین یعنی که نه آن نه این | بنشسته بدم غمگین شوریده و سودایی | |
ناگه ز درون جان در داد ندا جانان | کای عاشق سرگردان تا چند ز رعنایی | |
روزی دو سه گر از ما گشتی تو چنین تنها | باز آی سوی دریا تو گوهر دریایی | |
پس گفت در این معنی نه کفر نه دین اولی | برتو شو ازین دعوی گر سوختهی مایی | |
هرچند که پر دردی کی محرم ما گردی | فانی شو اگر مردی تا محرم ما آیی | |
عطار چه دانی تو وین قصه چه خوانی تو | گر هیچ نمانی تو اینجا شوی آنجایی |