دیوان شمس/از آن باده ندانم چون فنایم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (از آن باده ندانم چون فنایم) از مولوی |
' |
از آن باده ندانم چون فنایم | از آن بیجا نمیدانم کجایم | |
زمانی قعر دریایی درافتم | دمی دیگر چو خورشیدی برآیم | |
زمانی از من آبستن جهانی | زمانی چون جهان خلقی بزایم | |
چو طوطی جان شکر خاید به ناگه | شوم سرمست و طوطی را بخایم | |
به جایی درنگنجیدم به عالم | بجز آن یار بیجا را نشایم | |
منم آن رند مست سخت شیدا | میان جمله رندانهای هایم | |
مرا گویی چرا با خود نیایی | تو بنما خود که تا با خود بیایم | |
مرا سایه هما چندان نوازد | که گویی سایه او شد من همایم | |
بدیدم حسن را سرمست می گفت | بلایم من بلایم من بلایم | |
جوابش آمد از هر سو ز صد جان | ترایم من ترایم من ترایم | |
تو آن نوری که با موسی همیگفت | خدایم من خدایم من خدایم | |
بگفتم شمس تبریزی کیی گفت | شمایم من شمایم من شمایم |