دیوان شمس/آخر گهر وفا ببارید
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (آخر گهر وفا ببارید) از مولوی |
' |
آخر گهر وفا ببارید | آخر سر عاشقان بخارید | |
ما خاک شما شدیم در خاک | تخم ستم و جفا مکارید | |
بر مظلومان راه هجران | این ظلم دگر روا مدارید | |
ای زهره ییان به بام این مه | بر پرده زیر و بم بزارید | |
یا نیز شما ز درد دوری | همچون من خسته دلفکارید | |
محروم نماند کس از این در | ما را به کسی نمیشمارید | |
آن درد که کوه از او چو ذرست | بر ذرگکی چه میگمارید | |
ای قوم که شیرگیر بودیت | آن آهو را کنون شکارید | |
زان نرگس مست شیرگیرش | بی خمر وصال در خمارید | |
زان دلبر گلعذار اکنون | بس بیدل و زعفران عذارید | |
با این همه گنج نیست بیرنج | بر صبر و وفا قدم فشارید | |
مردانه و مردرنگ باشید | گر در ره عشق مرد کارید | |
چون عاشق را هزار جانست | بی صرفه و ترس جان سپارید | |
جان کم ناید ز جان مترسید | کاندر پی جان کامکارید | |
عشقست حریف حیله آموز | گرد از دغل و حیل برآرید | |
در عشق حلال گشت حیله | در عشق رهین صد قمارید | |
حقست اگر ز عشق آن سرو | با جمله گلرخان چو خارید | |
حقست اگر ز عشق موسی | بر فرعونان نفس مارید | |
جان را سپر بلاش سازید | کاندر کف عشق ذوالفقارید | |
در صبر و ثبات کوه قافید | چون کوه حلیم و باوقارید | |
چون بحر نهان به مظهر آید | ماننده موج بیقرارید | |
هنگام نثار و درفشانی | چون ابر به وقت نوبهارید | |
در تیر شهیت اگر شهیدیت | در پیش مهیت اگر غبارید | |
پاینده و تازه همچو سروید | چون شاخ بلند میوه دارید | |
ز آسیب درخت او چو سیبید | چون سیب درخت سنگسارید | |
گر سنگ دلان زنندتان سنگ | با گوهر خویش یار غارید | |
چون دامن در پیش دوانید | گر همچو سجاف بر کنارید | |
چون همسفرید با مه خویش | پیوسته چو چرخ در دوارید | |
هم عشق شما و هم شما عشق | با اشتر عشق هم مهارید | |
گر نقب زنست نفس و دزدست | آخر نه در این حصین حصارید | |
از عشق خورید باده و نقل | گر مقبل وگر حلال خوارید | |
دیدیت که تان همینگارد | دیگر چه خیال مینگارید | |
اوتان به خود اختیار کردست | چه در پی جبر و اختیارید | |
محکوم یک اختیار باشید | گر عاشق و اهل اعتبارید | |
خاموش کنم اگر چه با من | در نطق و سکوت سازوارید |